Recensie 15 jaar The Seatsniffers met special guests

15 jaar. Dat is volgens de traditie een kristallen jubileum. Gedurende al die periode brachten The Seatsniffers hun eigen mix van rhythm & blues, rock & roll, country & western, rockabilly en andere Amerikaanse rootsstijlen. Al die tijd hebben zij zich niet laten vastpinnen op blues - of aanverwante concertpodia. Je kon ze gewoon op elk vorm van festival of feest gaan bekijken en beluisteren. Hun live-energie leverde hen dan ook een breed publiek op.

Na acht albums en meer dan 1300 concerten in Europa én de Verenigde Staten was het dan tijd om een avondvullend verjaardagsfeestje te geven in één van de origineelste zalen in het Antwerpse, De Roma. Voor dit feestje hadden ze tevens Chuck Mead & The Hillbilly Boogiemen uitgenodigd. Maar Mr. Mead zat ergens vast tussen de overstromingen in Tennessee en op de Utrechtse mash-up van country, bluegrass en rockabilly zat ik echt niet te wachten.

Op naar het 2^de extra concert van de avond dan, de comeback van The Internationals. Na 2 jaar in coma te hebben gelegen toonden de Vlaamse Skatalites aan hoe het was in Jamaica begin jaren 60 van de vorige eeuw: gewoon eindeloos skanken op pulserende ska en rocksteady. Een aanslag op stilstaande voeten als het ware. Ze hadden tevens voor hun comeback nog wat achter de hand: gastzangeres Lize Accoe (ex-De La Vega) gooide over het geheel een soulsound en bracht samen met Marc Thys (Electric Kings, Tee) een rhythm & blues-duet. Dit blijft één van de leukste fuifbands die in het circuit optreden. Gewoon gaan kijken die handel.

Het werd tijd voor jarige hoofdschotel. Ook letterlijk want het was al 23u45 wanneer de eerste noot van ‘Assembly Line’, hun debuutsingle, werd ingezet. Wat dan volgde was een strakke bloemlezing uit hun repertoire: ‘She’s a fox’, ‘The Devil’s Right Hand’, ‘That’s it’, etc. Hun live-set is nog altijd stevig, leuk en dansbaar maar na al die jaren stilaan zonder verrassingen. Dit laatste feit lieten de talrijke aanwezigen niet aan hun hart komen. Feesten was de boodschap.

Ondertussen was echter het pilsbier uitverkocht, zaten de vrijwilligers achter de toog met hun handen in het haar en was de toegangscontrole tot de zaal ver te zoeken. Blijkbaar had er iemand toch de organisatie van dit feestje onderschat. Niets van dit alles te merken op het podium toen drummer Piet Den Houwer zijn Ringo-moment had met ‘Baby come to papa’ of zanger/gitarist Walter Broes de Alex Chilton-klassieker ‘Bangkok’ uit zijn snaren plukte. Met een lange ‘UFO’ ging de set stilaan naar zijn einde. Een welverdiende bis was het gevolg dat zijn apotheose kende met ‘Shakedown’.

Kortom: een goed, klassiek Seatsniffers-concert, niets meer of minder. Op naar de volgende 15 jaar zou ik zeggen. Dan zitten ze aan 30 jaar in totaal. Was dit nu parel of paarlemoer?

< Danny Héroufosse >